Paul Hoogenboom

klarinet



Het pijpezilver glinstert mat.

                Verloren hangt het grote werk,

            het orgel in de donkre kerk,

een berg van tin in hout gevat.

   Nu is een man omhoog gegaan:

          hij zit gebogen in een hoek

               en bladert in een notenboek...

   De koster steekt de kaarsen aan.


Dan valt, gelijk in dart'le luim

               een engel tuimelt uit de sfeer

                      en vrolijk lachend opwiekt weer,

een helder thema in het ruim.

Een contrathema antwoord fel

                       en loopt het eerste na, dat vlucht,

                  als vlinders spelend in de lucht

     hun liefde - zwanger zomerspel.

 Een derde, aan het eerst' gelijk

                        houdt beide stemmen in zijn ban;

                         zij nadren schijnbaar zonder plan,

         zij nemen dan weer speels de wijk,

           maar kunnen van de draad niet los,

                         die als een lint zich om hen windt

                    die al dit loofwerk samenbindt

als kamperfoelie in een bos.

          Een schone, licht geproefde tucht

                      voert naar het coda, als besluit:

                't Praeludium gedaan en uit

  Mag het lof beginnen nu! -

                                   Ik zucht.

Ik voel in mij een zuivere min

                            ontstoken door dit sterk gespeel,

                                      waardoor ik, weer verzoend met veel,

het leven moedig herbegin!


1956